ภาพลวงตาได้รับการออกแบบมาอย่างชาญฉลาดเพื่อบิดเบือนความเป็นจริง แต่คุณรู้หรือไม่ว่าการบิดเบือนแบบเดียวกันนั้นเกิดขึ้นบ่อยครั้งในชีวิตประจำวัน ความสามารถในการมองเห็นของเราเกี่ยวข้องกับการปั้นข้อมูลทางประสาทสัมผัสดิบให้อยู่ในรูปแบบที่ละเอียด การปรับแต่งบางอย่างเป็นไปโดยเจตนา – ออกแบบมาเพื่อช่วยให้เราอยู่รอด แต่กระบวนการนี้ต้องใช้การเดาจำนวนมากอย่างน่าประหลาดใจ และในขณะที่สมองของเรามีการพัฒนาให้คาดเดาได้ถูกต้องเป็นส่วนใหญ่
บางอย่างก็สะดุดอยู่เป็นประจำ นั่นคือเวลาที่เราอาจเห็นภาพลวงตา
รูปแบบเหล่านี้สามารถทำให้เกิดภาพลวงตาได้เหมือนกัน ไม่ว่าจะพบในหนังสือภาพลวงตา หรือระหว่างทางไปสถานีรถไฟ รอยด่างแบบสุ่มจำนวนมากบางครั้งอาจถูกตีความว่าเป็นวัตถุที่มองเห็นได้ซับซ้อน ดังที่แสดงในภาพลวงตาแบบคลาสสิกทางด้านซ้าย (ไม่เห็นหรือ มองต่อไป! คุณอาจเห็นสุนัขดัลเมเชี่ยนดมดิน)
ในชีวิตประจำวัน ความสามารถในการแยกแยะวัตถุช่วยให้เราสามารถแยกแยะสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวเราเมื่อบางส่วนของฉากถูกบดบังหรือแสงไม่เพียงพอ
แต่รูปแบบการมองเห็นที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญก็สามารถกระตุ้นระบบได้เช่นกัน ทำให้เรามองเห็นวัตถุที่คุ้นเคยในสถานที่แปลกๆ เช่น การปรากฏตัวของใบหน้าในก้อนเมฆ (ภาพขวา)
เส้นแนวนอนสองเส้นใน Ponzo Illusion (ภาพซ้าย) มีความยาวเท่ากัน แต่สำหรับคนส่วนใหญ่ เส้นด้านล่างดูเหมือนสั้นกว่า ภาพลวงตาทำงานโดยใช้เส้นที่บรรจบกันเพื่อเลียนแบบลักษณะของเส้นขนานที่ขยายออกไปในระยะทาง (รางรถไฟมักมีลักษณะเช่นนี้)
เนื่องจากสมองตีความว่าเส้นบนสุดอยู่ไกลออกไป จึงตัดสินว่าเส้นนั้นต้องใหญ่กว่าที่เป็นจริง และขยายลักษณะของเส้นตามนั้น
อาศัยอยู่ในที่เล็ก ๆ ? เคล็ดลับของนักออกแบบตกแต่งภายในในการสร้างภาพลวงตาของพื้นที่ ขนาดและระยะทางเป็นเรื่องยากสำหรับสมองที่จะทำงานในเวลาเดียวกัน ลูกบอลขนาดใหญ่ที่มองเห็นจากระยะไกลจะฉายภาพดิบแบบเดียวกับลูกบอลขนาดเล็กที่เห็นในระยะใกล้ สมองต้องอาศัยสัญญาณต่างๆ มากมายในการทำงานออกมา และมักจะทำงานได้
ค่อนข้างดี แต่อาจทำให้เกิดข้อผิดพลาดได้เมื่อบริบททำให้เข้าใจผิด
หลักการนี้ถูกใช้โดยนักออกแบบมานานหลายศตวรรษแล้ว ดังที่เห็นในตัวอย่างคลาสสิกของสถาปัตยกรรมโรมัน (ภาพขวา) ที่นี่ นักออกแบบโบราณวางรูปปั้นขนาดไพน์ (สูง 60 ซม.) ที่ปลายสุดของทางเดิน (ยาว 9 ม.) ใน Palazzo Spada
เนื่องจากเราเคยชินกับการเห็นร่างมนุษย์ขนาดเท่าของจริง ผู้ชมจึงคิดว่ารูปปั้นต้องมีขนาดเท่ามนุษย์และอยู่ไกลออกไป ทำให้รู้สึกว่าโถงทางเดินยาวกว่าที่เป็นจริงมาก
นักวิทยาศาสตร์รู้มานานแล้วว่าวัตถุที่มีแถบอาจดูกว้างหรือสูงกว่าที่เป็นจริง แม้ว่านักวิทยาศาสตร์จะยังไม่สามารถอธิบายได้ทั้งหมดว่าทำไมสมองจึงสร้างความผิดเพี้ยนนี้ขึ้นมา
ภาพลวงตาของเฮล์มโฮลทซ์ (ภาพซ้าย) แสดงสิ่งนี้ด้วยสี่เหลี่ยมสองช่อง หลายคนรายงานว่าสี่เหลี่ยมที่มีแถบแนวตั้งดูกว้างเกินไป และสี่เหลี่ยมที่มีแถบแนวนอนจะดูสูงเกินไป
ผลกระทบนี้อาจใช้ได้กับเสื้อผ้าเช่นกัน จากการศึกษาบางส่วนที่แสดงให้เห็นว่าเสื้อหรือเดรสที่มีแถบแนวนอนจะทำให้ผู้สวมใส่ดูผอมกว่าเสื้อผ้าประเภทเดียวกันที่มีแถบแนวตั้ง (ภาพขวา)
น่าเสียดายที่การศึกษา เมื่อเร็ว ๆ นี้ ชี้ให้เห็นว่าผลกระทบนี้อาจขึ้นอยู่กับผู้สวมใส่ที่ผอมตั้งแต่แรก ยิ่งสวมใส่มากเท่าไหร่ โอกาสที่ภาพลวงตาจะทำงานก็น้อยลงเท่านั้น
อย่างที่เราเห็น ประสบการณ์ของเราอาจแตกต่างจากความเป็นจริงในหลายๆ ด้าน ยิ่งไปกว่านั้น เป็นไปได้ว่าความผิดเพี้ยนทางภาพที่เราไม่สังเกตเห็นมีมากกว่าที่เราสังเกตเห็นมาก
การเข้าใจกระบวนการที่สมองใช้ช่วยให้เราสามารถทำนายประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสได้ดีขึ้น และใช้สิ่งนี้เพื่อสร้างวัตถุที่มีข้อได้เปรียบด้านการใช้งานและรูปแบบที่น่าสนใจ
ดร. คิม แรนสลีย์จะนำเสนอภาพลวงตาเหล่านี้และภาพลวงตาอื่นๆ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเทศกาลการออกแบบซิดนีย์ในวันที่ 8 มีนาคม 2019
การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศถูกตำหนิจากหลายสิ่งหลายอย่างในปัจจุบัน: น้ำท่วมเกาะเล็ก ๆ เชื้อเพลิงให้เกิดไฟไหม้รุนแรงพายุเฮอริเคนที่เพิ่มขึ้น และน้ำแข็งในทะเลอาร์กติกแตกเป็นเสี่ยงๆ
แต่จากการทบทวนการวิจัยแมลงทั่วโลกพบว่ามีการสูญเสียอีก: 40% ของสายพันธุ์แมลงกำลังลดลงและหนึ่งในสามกำลังใกล้สูญพันธุ์ เป็นการยืนยันสิ่งที่หลายคนสงสัย: ในออสเตรเลียและทั่วโลกสัตว์ขาปล้อง ซึ่งรวมถึงแมลง แมงมุม ตะขาบ และอื่น ๆ ดูเหมือนจะมีปัญหา
อ่านเพิ่มเติม: Curious Kids: ทำไมแมงมุมถึงมีขนที่ขา?
การตรวจสอบทั่วโลกเกิดขึ้นอย่างหนักจากงานวิจัยที่ตีพิมพ์ในรายงานการประชุมของ National Academy of Sciences สหรัฐอเมริกา ซึ่งชี้ให้เห็นความเชื่อมโยงที่มีศักยภาพระหว่างคลื่นความร้อนที่ทวีความรุนแรงขึ้นและการลดลงอย่างน่าทึ่งของสัตว์ขาปล้องที่มีอยู่มากมาย
แนะนำ ufaslot888g
